فضل الله ضیاء الدین راوندی(ره)

فضل الله ضیاء الدین راوندی(ره)

نام این عالم بزرگ چنانچه آمده «فضل الله ضیاء الدین بن علی بن عبید الله حسن راوندی کاشانی» می باشد. کنیه اش «ابوالرضا» و یکی از مردان جلیل و از جمله دانشمندان سترگ و نادر زمان بشمار می آمده است.

وی شاگردانی چون شیخ محمد بن حسن طوسی پدر خواجه نصیر الدین طوسی وشیخ منتخب الدین و ابن شهر آشوب مازندرانی و برخی بزرگان دیگر داشته است و خود از شاگردان برجسته «شیخ ابوعلی بن شیخ طوسی» شیخ الطائفه بوده است.

آثاری نظیر ادعیه السر و چهل رساله ای بنام رضوی و تفسیر الراوندی که نامش الکافی است، الحماسه سنه الاربعین فی سنه الاربعین ( که شرح چهل حدیث است و در سال 540 ه.ق نوشته شده) و بسیاری از آثار دیگر می تواند بخوبی نموداری از ارزش فراوان این مرد در ادبیات ایران باشد.

فضل الله ضیاء الدین مانند بیشتر گویندگان و دانشمندان سده ششم به عربی می نوشته است. سال در گذشت او معلوم نیست ولی تا سال 540 هجری تاریخ تالیف کتاب «اربعین» و حتی چنانچه از کتاب «درجات رفیعه» تالیف سید علی خان مدنی پیداست تا سال 548 هجری زنده بوده است. دیوان اشعار وی توسط مرحوم محدث ارموی چاپ و در دسترس علاقمندان قرار گرفت.

صاحب لباب الالقاب می نویسد: وی عالمی فاضل و زاهد است و کرامات و مقبره اش در کاشان معروف است.